Nie wolno bowiem szczytnych narodowych celów realizować nagannymi etycznie środkami. Towarzyszyło temu stałe przypominanie, iż rzekomy wallenrodyzm stał się wygodnym alibi dla wielu oportunistów, robiących błyskotliwą karierę na carskim dworze.<br>Kiedy któremuś z nich przypomina się dawny sposób myślenia, "on co śmiało odpowie: Cicho! Nie zdradzaj mnie, jestem Wallenrodem! A ileż teraz namnożyło się takich Wallenrodów!#Oto są skutki poematu Mickiewicza"#czytamy w broszurze Władysława Gołembiowskiego Mickiewicz odsłoniony i towiańszczyzna (Paryż 1844). Po obu stronach politycznej barykady wallenrodyzm zaczęto przypisywać tym polskim politykom, którzy wypowiadali się oficjalnie za ugodą z caratem, możliwą do zawarcia pod warunkiem uzyskania szerokiej autonomii.<br>Pomiędzy Trauguttem