przyłącza się sam cesarz, który śmiał się z kłopotów czynownika i kary, jaka go spotkała.<br>Anegdota Telimeny, pisze Konrad Górski w komentarzu do kolejnego wydania Pana Tadeusza, jest wbrew intencjom narratorki "straszliwą satyrą na carski reżim, a szczytem wszystkiego zakończenie: wesołość cesarza na wiadomość o podobnym nadużyciu władzy"6. W imaginacyjnym życiorysie, jaki Telimenie ułożył Stanisław Tarnowski, miała być ona wdową po rosyjskim generale, raczej niebogatym. Po jego śmierci musiała utrzymywać się z wdowiej &lt;page nr=287&gt; pensji. "Jak jej przeszło te kilka lat w Petersburgu? Czy nie miała zażyłości z dworskimi figurami (choć nie ze dworem), czy piesek otrzymany w podarunku od księcia