I tak ujawnia się w tym tańcu niezwykła, gwałtowna witalność i wybuchowy temperament. Lecz "wymowa" mazura w żadnym razie na tym się nie kończy. Bo przecież odkrywa on także, bynajmniej niepozytywne w potocznym rozumieniu, i nie z tańcem towarzyskim wiązane emocje: ducha agresji, walki i chęć niszczenia. Ekspansywny taneczny ruch, impet mazura jest przy tym manifestacją szczególnej radości - a ściślej jakiejś radosnej, zabójczej i samobójczej determinacji. Wreszcie taniec ów, dla którego naturalnym niejako tłem porównawczym są żywioły i zjawiska atmosferyczne, jest przejawem i inkarnacją szaleństwa. Szaleństwo owo nie jest tu jednak prostym synonimem tanecznego, dionizyjskiego rozpasania: to - wracamy do punktu wyjścia