z boku na samego siebie i niebrania siebie nazbyt serio. Tylko tak rozumiane poczucie humoru jest w stanie ustrzec artystę przed chronicznym zesztywnieniem moralnego kręgosłupa, przypadłością (nader często nękającą artystów w społeczeństwach zniewolonych), z którą można żyć, ale z którą nie da się na przykład tańczyć; pozwala ona na zachowanie imponująco wyprostowanej postawy, ale odbiera swobodę ruchu i spontaniczność wyrazu. Z drugiej strony, ma się rozumieć, jeśli kręgosłup cierpi na permanentne rozmiękczenie (dolegliwość zdarzająca się jeszcze częściej), jeśli pozostaje jedynie relatywistyczne, absurdalne poczucie humoru, efekty są jeszcze bardziej zatrważające: pozostawiony samemu sobie i swoim choreografiom, artysta objawia godną podziwu elastyczność, ale