na uwagę zasługuje wyjątkowa sytuacja, w której występuje wprawdzie taka sama różnica stawek, ale redaktor spisu prawa darował sobie powtarzanie liczb i samego terminu adalingus. Chodziło o zbrodnię polegającą na porwaniu człowieka osobiście wolnego i sprzedaniu go w niewolę: <q>"XXXVII. Kto wolnego człowieka sprzeda na terytorium ojczyzny (qui hominem liberum infra patriam vendiderit), ma zapłacić za niego tak, jakby go zabił, nadto jako fredus 12 solidów [skarbowi królewskiemu]. XXXVIII. Kto wolnego sprzeda za granicę (qui liberum extra solum vendiderit), ma zapłacić za niego podobnie, nadto jako fredus 60 solidów"</>. Zadośćuczynienie równało się wergeldowi, nie trzeba więc było powtarzać stawek już wymienionych