nie myśleć o tym "młodzieńcu pięknym duszą i ciałem", który zgasił marzenia o "rodzinnym ognisku", o własnych dzieciach, dla którego pragnęła stworzyć "raik na ziemi", być zawsze "pełną słodyczy jak woń kwiatu".<br><br>Żegnaj, piękny nadniemeński śnie o szczęściu, zakończony rejteradą kochanka nad Newę. Żegnaj, "fizjologu Z.S.", który pod takimi inicjałami pojawi się w jej Ostatniej miłości.<br><br><br>Pamiętny rok 1869... Rok rozwodu pani Elizy z pierwszym mężem, rok rozstania z kandydatem na drugiego męża, rok przeprowadzki "na stałą lokatę" do Grodna, miasta małego, brudnego, bez życia kulturalnego, ze znikomą liczbą polskiej inteligencji, "z czarnymi od błota ulicami", z wodą deszczową monotonnie