popatrzeć. Małkowski i Ciapałło domagali się tej uwagi w imieniu swych kolegów (dziś wielu z nich stanowi czołówkę sztuki polskiej), którzy później wami pragnęli się z ruchu wyodrębnić, wystawiać w mniejszych grupach lub indywidualnie, jednym słowem wyrwać się z tego pokoleniowego i ruchowego uścisku. Przypomnijmy, że w połowie lat 70 inna była sytuacja społeczna i gospodarcza, inna w dziedzinie sztuki; gdzie krytyka zdecydowanie wyróżniała &lt;orig&gt;pozaobrazowe&lt;/&gt; jej formy, a ruch "O poprawę" stanowili w większości malarze, którzy chcieli o sobie przypomnieć publiczności i mecenasom (głównie wówczas państwowym).<br>Jampolski i Daszkiewicz działają w innej sytuacji. W sytuacji nie deklarowanego lecz faktycznego pluralizmu życia artystycznego