się na początku swej drogi ku przeszłości i symbolicznym gestem, zmienia postawę. Charakterystyczne są dwa ostatnie wiersze ze zbioru &lt;tit&gt;Pan Cogito: Pan Cogito o postawie wyprostowanej&lt;/&gt; i &lt;tit&gt;Przesłanie Pana Cogito&lt;/&gt;. Można je odczytywać łącznie, bowiem drugi jest konsekwencją poprzedniego.<br>&lt;q&gt;W Utyce<br>obywatele<br>nie chcą się bronić<br>w mieście wybuchła epidemia<br>instynktu samozachowawczego<br>świątynię wolności<br>zamieniono na pchli targ<br>senat obraduje nad tym<br>jak nie być senatem<br>obywatele<br>nie chcą się bronić<br>uczęszczają na przyśpieszone kursy<br>padania na kolana&lt;/&gt;<br>(Pan Cogito o postawie wyprostowanej)<br>W tej sytuacji tytułowy bohater tomu decyduje się stać &lt;q&gt;na wysokości sytuacji, chociaż jego los jest przesądzony: (...) patrzy mu