Posądzenie Brzozowskiego o zdradę i donosicielstwo, "sprawa" Brzozowskiego, to jest walka oskarżycieli (wcale nie tylko skorpionów) z namiętnie wierzącymi Brzozowskiemu jego wyznawcami.<br>Wrażliwy czytelnik rozumiejąc go nawet "co trzecie zdanie", wyczuwa ton pisarza, swoistą &lt;foreign lang="fr"&gt;démarche&lt;/&gt; jego myśli, to powiązanie słowa z intymnym doświadczeniem całej istoty, a nie oderwanego, tylko "profesorskiego" intelektu ("&lt;q&gt;co nie jest biografią - nie jest w ogóle&lt;/&gt;"), powiązanie z odpowiedzialnością moralną, granice jakby zatarte między procesem wypowiedzi filozofa i artysty.<br>Miłosz pisze: "&lt;q&gt;niezrozumiały był przede wszystkim sam człowiek traktujący sprawy intelektualne, jakby to były sprawy życia i śmierci&lt;/&gt;". Tu Miłosz się myli. Ta właśnie postawa zyskiwała mu wyznawców. Wszystkim