budował życie wspólne. W ówczesnych uwarunkowaniach społeczno-kulturalnych była to jedyna droga do ujarzmienia wybujałego indywidualizmu anachoreckiego.<br><br>&lt;tit1&gt;Mnisi intelektualiści&lt;/&gt; <br>W połowie IV w. monastycyzm staje się ruchem masowym. Odgrywa doniosłą rolę w życiu Kościoła egipskiego i Kościołów wschodnich, zwłaszcza w Syrii. Przybiera on wtedy nowe kształty, obejmujące swoim zasięgiem środowiska intelektualistów chrześcijańskich, wywodzących się z kręgów kultury hellenistycznej. Twórcą tej nowej formy życia monastycznego był &lt;name type="person"&gt;św. Bazyli z Kapadocji&lt;/&gt; (koniec IV w.). Dla założonych przez siebie wspólnot monastycznych napisał regułę ("większą" i "mniejszą"). Wspólnota zorganizowana według jego koncepcji różniła się od klasztorów pachomiańskich złagodzeniem dyscypliny, większym umiarkowaniem, podporządkowaniem posłuszeństwa miłości. Ten