który teoretycznie popiera despotę pod każdym względem, nie może tylko strawić pewnych nieprzyjemnych praktycznych aspektów jego rządów. Otóż z typem tym sam Müller ma znacznie więcej wspólnego, niż by wskazywał jego sarkazm względem scenicznego Woltera. Do ostatnich chwil przed zburzeniem muru berlińskiego nasz dramaturg służył wiernie jako jeden z dworskich intelektualistów u boku ostatniego króla Prus Ericha, alias Honeckera Wspaniałego. Jednocześnie z podziwu godną zręcznością umacniał na Zachodzie swoją reputację niezależnego umysłu i nowatorskiego artysty. Jak jest naprawdę z tą niezależnością, nie ośmielam się wyrokować, wszystko jednak, co wiemy o biografii Müllera, wskazuje na to, że w ojczyźnie nigdy nie wychylał