pozbawiona polotu adaptacja bestselleru <name type="person">Helen Fielding</>, przepełniona infantylizmem, żenującym dowcipem i nudą. Opowieść o samotnej, nieszczęśliwej trzydziestolatce nieporadnie szukającej księcia z bajki zamiast wzruszać i poruszać, wywołuje estetyczną niestrawność i chęć ucieczki z kina. Cierpiąca z powodu nadwagi bohaterka (<name type="person">Renee Zellweger</>) nie budzi sympatii, jej zabiegi zmierzające do poprawy losu irytują, budząc co najwyżej uśmiech politowania. Narzekająca niemal nieustannie <name type="person">Bridget</> nie kiwnie nawet małym palcem, by zmienić swój beznadziejnie szary żywot. Zamiast tego szuka zapomnienia w alkoholu, pali tony papierosów, słucha melancholijnych kawałków i wiąże się (wiedząc o tym) z niedojrzałym uczuciowo facetem, notabene swoim szefem (<name type="person">Hugh Grant</>). Rażąca przegadaniem i