drzwi. Słyszałem kroki na schodach. Potem ktoś po tych schodach zbiegał. <br><br>Coś jednak zostaje. Każdy sen odciska się w miękkiej wewnętrznej materii jak matryca. Zostawia swój ślad, kształt klucza. Sny się wymieniają, tasują, łączą według swojej nieprzewidywalnej logiki. I jednym kluczem można otworzyć naraz kilkoro drzwi. <br>Tafle stawów w parku iskrzyły się, jakby ktoś pocierał o siebie krzemienie. Czarne, zgarbione sylwetki wędkarzy są tu od początku świata. Czynią sobie tę ziemię poddaną. Wyciągam ostatniego papierosa z paczki, zapalam. Wiatr od razu zanosi dym całopalny do góry, aż nad dach. Potem już nic nie widać. <br>Miłka jest w pracy. Będzie co jakiś