Gdyby udało mu się wyzwolić spod ich kurateli i udać na wygnanie, byłby tam zapewne nękany przez wierzycieli, ale zachowałby lepsze imię u potomnych. Potężny cień rzuciła na nie wspominana już postawa, jaką zajął na sejmie grodzieńskim. Kiedy miano wówczas podpisać zgodę na zabór ziem polskich przez Prusy, w całej izbie poselskiej "zabrakło" dziwnym trafem kałamarza.<br>Wówczas Stanisław August Poniatowski usłużnie podał swój ołówek, którym podpisano ów haniebny akt, przedłożony przez Adama Podhorskiego. Daremnie inny z posłów rzucił się przed królem na kolana, błagając, aby nie pomagał kanalii.<br>Nie przeliczyła się więc zbytnio Katarzyna II, popierająca wybór Poniatowskiego na tron Rzeczypospolitej