ci nie przyłożyła! - powiedziała <br>głosem nie wróżącym nic dobrego. <br><br>Więc Adela umilkła, a matka przewróciła się <br>na drugi bok i zasnęła. <br><br>Adelę ogarnęło uczucie straszliwej samotności i opuszczenia. <br><br><br>Jakby nie leżała tu na tym łóżku <br>z matką i z dziećmi, ale zupełnie sama. Jakby <br>już nie była tutaj, w tej izbie, gdzie po przeciwległej <br>ścianie stoi jeszcze Felkowe łóżko, ale w tamtej <br>obcej, do której nikt nie wróci. <br><br>I Adela powtórzyła raz jeszcze, wiedząc przecież, <br>że słowa jej padają w głuchą ciemność <br>nocy: <br><br>- Nie wyprowadzajmy się na to Leszno! <br><br>Odpowiedziało jej chrapanie matki. <br><br>22.&lt;tit&gt;Dziewczynka z Saskiego Ogrodu&lt;/&gt;<br><br>Za Felkowych czasów