mogą więc być zaznaczone granice formacji skalnych, ale mapa dotyczyć może bezpośrednio przestrzennego (horyzontalnego) rozkładu pewnych cech skał (np. uziarnienia albo składu mineralnego), czyli facji. To mapa litofacjalna (ryc. 2.3), która jest dogodną podstawą rozważań paleoekologicznych.<br>Powierzchnie, które rozdzielają formacje skalne, mogą, ale nie muszą odpowiadać jednemu horyzontowi czasowemu (izochronie). Jeśli nawet bywają izochroniczne, nie można tego wykazać na podstawie ich cech litostratygraficznych. Nierzadko granice formacji biegną w poprzek powierzchni równoczasowych. Często się zdarza, że ta sama formacja w różnych częściach swojego geograficznego rozprzestrzenienia ma zupełnie różny wiek. Najbardziej dobitnie wyraża się to w rozprzzestrzenieniu formacji, które swoje powstanie zawdzięczają