musi to być ten paryżanin. Wstała i zaczęła otrzepywać z ubrania trociny, niełatwo było się od nich uwolnić. Nieznajomy podszedł bliżej, Ewelina uniosła głowę i nagle wszystko zawirowało jej w oczach. Przed nią stał Andrzej. Inaczej ubrany, bo też czasy były inne, ale to była jego twarz, jego sylwetka. <br>- Czy ja dobrze trafiłem... - zaczął. <br>- Dobrze pan trafił - przerwała mu, nie mogąc ciągle przyjść do siebie. <br>Te same zielone oczy... Nie istnieją takie przypadkowe podobieństwa, to musiał być syn Andrzeja. Tylko... to przecież niemożliwe... <br>- Szuka pan Zuzanny?<br>- Tak - odrzekł lekko zaskoczony. <br>- Miał pan przyjechać rano. <br>- Uciekł mi pociąg. <br>- Jestem ciotką Zuzi. Nie