abstrakcyjnego skrótu, elipsy, pointy kontrastuje wciąż z obfitością wyliczeń, z osobliwymi katalogami rzeczy, niespieszną zmysłowością opisu. Barokowe poematy są zwykle rozdarte na ucieczkę od rzeczy i pożądanie rzeczy, tak jak Światowa rozkosz Hieronima Morsztyna, czy też Dafnida i Paskwalina Samuela Twardowskiego. "Popiół i perzyny" nie mogą wciąż przeważyć "pozorności złotego jabłka", a Atalanta co chwila przystaje zdyszana. I wtedy czeka ją los Narcyza. <gap> Patrzy na rzeczy i nie może ich przeniknąć, bo widzi w nich odbicie swojego niepokoju, pożądania, nadziei. Staje wciąż przed powierzchnią lustra i nie umie przeniknąć na drugą stronę. Kartezjańska Atalanta nie potrafi przezwyciężyć obcości podmiotu w świecie