z pokoju obok, zza płóciennej zasłony, usłyszeliśmy głos wuja Florentego: - Henek? No proszę, proszę! To nasz Chrystek niedaleko zajechał!<br>- Sam pan dziedzic rozkazał jechać na dwunastą - mówił pan Chrystek za naszymi plecami. - Nie moja wina, nie moja wina.<br>Weszliśmy do pokoju, w którym - na drewnianym łóżku naprzeciw okna z gałązkami jabłonek zaglądającymi do środka - pół siedział, pół leżał wuj Florenty. Pamiętam piętrzące się wokół czerwone poduszki. Był w białej koszuli zapiętej pod szyję i tak jak dawniej wydał mi się &lt;page nr=14&gt; bardzo czysty i schludny. Kiedy całował mnie, poczułem zapach wody kolońskiej i muśnięcie gładko wygolonego policzka. Posiwiał tylko bardziej - jeżyk wuja