Wystarczyło, że na parapet otwartego okna wskoczył kot trzymający w pysku upolowaną mysz czy wróbla, że wiśnia rosnąca koło okapu trzepnęła gałązką w szybę, a wszyscy wybiegali na ganek i spoglądali najpierw w niebiosa, a później pochyleni pod sad, gdzie prowadziła zgubiona w trawie ścieżka.<br> Ale na niebie i pod jabłoniami prócz siwego zmierzchu nie było żywej duszy.<br> Jako ostatnia o archaniele dowiedziała się ciotka.<br> Poczerwieniała cała, jakby za jej plecami zapaliła się nagle wiosenna zorza, i rzucając na ziemię gliniany garnek ze zsiadłym mlekiem, przyniesionym z piwnicy, uciekła pod sad.<br> &lt;page nr=71&gt;<br> Biegała po tym sadzie i krzyczała: - Zwariowali, wszyscy powariowali!<br> Archanioła