nowoczesne miasto, z jego gorączkowym dzianiem się, z odrzuceniem hamulców, na które tutaj człowiek nie ma czasu - jest żywym preparatem, proszącym o mikroskop. Przyśpieszenie wynika z samego faktu przebywania w zbiorowisku: upływa miesiąc, rok, a już dokoła mnie nowe sławy, nowe kariery, nowi zdobywcy, których jeszcze wczoraj spotykałem w studenckich jadłodajniach. Ubogie dziewczęta w cerowanych pończochach rozkwitają w ciągu tygodnia, zamieniając się w lwice. Ich dumne spojrzenie nie poznaje wczorajszych znajomych. Wykwintne kobiety dotknięte nieszczęściem zapominają położyć róż, przypiąć sztuczne warkocze i zasznurować gorset: starość odkrywa się nagle, jak za dotknięciem różdżki. W bytowaniu osiadłym, uporządkowanym, gdzie człowiek obcuje stale z