nie rozmawiają, psy się nie gryzą. Nadchodzą następne psy, a z każdym dwoje ludzi. Nic nie rozumiem. Przemyka mi przez głowę myśl, że w Polsce do każdego człowieka byłyby dwa psy, a tu odwrotnie. Nic nie rozumiem. Idę dalej, nigdzie nie mogę znaleźć nic do zjedzenia. Wreszcie samotne śniadanie: zamrożone jajko sadzone kładą mi na jakiejś bułce i podgrzewają w kuchni mikrofalowej. Ohyda, ale nic innego nie umiem zamówić. Błąkam się dalej. Nie palę 80. godzinę. Po kilku godzinach rezygnuję z trafienia do muzeum, które chciałam zwiedzić. Chce mi się spać, ale właściwie jestem zadowolona. Pierwszy raz sama chodzę po sklepach