odtwarzać historii stosunków Celtisa z Polską, Polakami czy nie znaną nam z rzeczywistego nazwiska, o ile w ogóle konkretną i jedną, kochanką. Rozkład świateł i cieni zależy od odmian gatunkowych: elegia służy zadumie, oda pochwale, epigram złośliwości. Istotą tej twórczości jest nie tyle autentyczność przeżyć, ile teza i program pełnej jak gdyby palety. Sztuka dla piętnastowiecznego humanisty nie jest naśladowaniem życia, to raczej życie jest organizowaną sztuką.<br>Celtis głosił powrót do natury i naturalnych obyczajów, chciał - jak się wyraził - naturae cernere vultum (naturze zajrzeć w oblicze). Stąd w jego erotykach zmysłowy, nieraz drastyczny ton. Przeżycie, miłość, przygoda opisane są tak, jak gdyby