tej szczególnej staranności o formę jego szkice krytyczne odznaczały się wysokimi walorami literackimi, same stając się literaturą.<br>Największym dziełem krytycznym Potockiego była dwutomowa Polska literatura współczesna (1911­1912), której część pierwszą opatrzył autor podtytułem Kult zbiorowości (1860­1890), a część drugą Kult jednostki (1890­1910). W tych dwóch określeniach ujął jak gdyby rysy najistotniejsze tych fragmentów polskich dziejów literackich, które zamknęły się w granicach ostatniego pięćdziesięciolecia. Wprowadził też jako swoistą nowość metodologiczną pojęcie pokolenia, widząc w nim istotny współczynnik rozwoju kultury i literatury, których wewnętrzny rytm rozwojowy opiera się na jednoczesnym współistnieniu i przeciwstawieniu wartości, będących zdobyczą różnych wymieniających się w temporalnym