dostrzegalnej ironii i rezerwy, wyłączającej wszelką <br>poufałość. <br><br>Serce człowieka jest dziwnie nienasycone. <br><br>Gdyby powiedziano mi przed niedawnym jeszcze czasem, że będę <br>cały dzień spędzać z Adelą, że Adela popatrzy <br>na mnie takimi ciepłymi i złotymi oczyma jak na swego <br>Jasia, że gdy mnie zobaczy, zrobi mi natychmiast obok siebie <br>miejsce, jak gdyby to się samo przez się rozumiało, że <br>usiądę przy niej, to byłabym się na pewno uważała <br>za najszczęśliwszego człowieka na świecie. <br><br>A przecież teraz pragnęłam już czegoś więcej. <br><br><br>I na próżno usiłowałam wyobrażać sobie przed <br>zaśnięciem wspaniałe i bohaterskie czyny, po których <br>Adela... <br><br>Nagle poczułam niechęć do tych wszystkich łatwych