na małym dziedzińcu, gdzie do niedawna pasła się koza. Na tle murów przemknął cień. Maniusiowi wydało się, że to brodacz.<br>Tymczasem cień zatrzymał się przed podziemiami i zagwizdał cicho, jakby kogoś wywoływał.<br>Maniuś przylgnął rozpalonym policzkiem do kamiennej flanki. Czujnym uchem łowił każdy szmer. Bystrymi oczami wpatrywał się w ciemności, jak gdyby chciał je przebić na wskroś.<br>Wnet z czarnej czeluści podziemi wyłoniła się znajoma postać dziadka. Przybysz szeptał coś cicho. Ale starczy głos dziadka zabrzmiał już wyraźnie:<br> - Panie asystencie, mówię, że nie mogę otworzyć. Zakazali. Paragon był już pewny, że to brodacz. Poznał go, gdy usłyszał jego głos:<br> - Nie bójcie się