wyjazdem do Strasburga. Kładłem je wtedy na karb przepracowania. Obecnie gotów byłem uwierzyć, że uległem złudzeniu wzrokowemu wskutek bezsennej nocy.<br>Kira bardzo przejęła się moim stanem i chciała zatelefonować po Ligenhorna, na co jednak ze zrozumiałych powodów nie mogłem się zgodzić. Zresztą Ligenhorn sam po południu zjawił się nieproszony. Udawał, jak gdyby nic między mną a nim nie zaszło, troskliwie wypytywał o moje samopoczucie. Przez cały czas jego wizyty nurtowała mnie myśl, że jest w zmowie z Kirą. Wyglądało na to, że oboje chcą mnie skłonić do poddania się jakimś zabiegom leczniczym pod pozorem rzekomego zakłócenia równowagi psychicznej. Po prostu chodziło im