kilka stolików dalej siedział samotnie Antoni Słonimski. Wiadomo, największy przyjaciel, jeszcze z czasów "Skamandra". Pan Antoni udawał, że nas nie widzi.<br>- Słuchaj - spytał Jarosław - czy wypada, abyśmy podeszli do Antoniego i poprosili go do naszego stolika?<br>Nie! Nie - jakby się zreflektował - nie przysiądzie się do nas. Ten stary jest pamiętliwy jak nikt.<br>- Ale może skorzysta z zaproszenia. Siedzi sam, w obcym mieście - powiedziałem.<br>- Nie, nie mogę znów narazić się na impertynencję z jego strony.<br>Aby zrozumieć rozterkę Jarosława, trzeba się cofnąć w przeszłość. Słonimski i Iwaszkiewicz byli przyjaciółmi od serca jeszcze od czasów skamandryckich. Co się więc stało, że teraz udają