sztuce, kształtowanych przez Trigorina. Marnego pisarza i małego człowieka. Miłość do niego, próba aktorstwa, jak też życie w wielkim świecie artystów, kończy się dla niej fiaskiem. Poturbowana przez życie Nina wraca do wiejskiego domu z gorzką świadomością niespełnienia. W końcowych scenach przedstawienia jej reakcje nabierały autentyzmu cierpienia, elegancka suknia, oszczędne, jakby nie dokończone gesty, zawieszenia głosu podkreślały dramatyczną przemianę świadomości bohaterki.<br>Piszę wiele o roli Niny Zariecznej, gdyż uważam ją za jedną z najtrudniejszych i zarazem najważniejszych w dorobku Anny Dymnej. Zagranie tej postaci, budowanej nie na prawach psychologicznego rozwoju, lecz skondensowanych w znaki teatralne stanów świadomości, na pewno poszerzyło skalę