na tematach z filmów szpiegowskich i spaghetti westernów. Uważnie też wsłuchiwał się w śpiewy kościelne i pieśni charakterystyczne dla typowo jamajskiego kultu synkretycznego Pukkumin a (Pocomania), łączącego wierzenia afykańskie z obrzędowością chrześcijańską. Efektem były porywające single instrumentalne o rytmie niby-szybkim, a jednak, jak tłumaczył sam Perry, "sprawiającym, że czujesz, jakbyś brodził w kleju". Prominentną rolę Perry przyznał basowi ("mózgowi muzyki"), na drugim miejscu stawiając bębny ("serce") . Niemal całkowicie zrezygnował też z często wykorzystywanych na Jamajce instrumentów dętych, wybierając mocne riffy gitarowe i akcenty na organach. Wypracowane w ten sposób brzmienie narzucił następnie młodemu zdolnemu artyście, którego nagrania zdecydował się produkować