nich również, jakie spory należy uznać za uzasadnione do przekazania ich do arbitrażu.<br>Prezydent Taft zdawał sobie sprawę z trudności, jakie napotyka ratyfikacja tych układów w Senacie. Próbował oddziaływać więc przez opinię publiczną. Do sprawy podchodził prestiżowo. Senat jednak zazdrośnie strzegł swych prerogatyw i jeszcze raz zademonstrował głęboką nieufność do jakichkolwiek instytucji międzynarodowych, nie znajdujących się pod kontrolą amerykańską. Wniósł mianowicie wiele ważnych poprawek. Między innymi zastrzegł sobie prawo określenia, czy sprawa jest uzasadniona do przekazania dla arbitrażu. W tej sytuacji Taft, nie pytając się Anglii i Francji, czy przyjmują poprawki, nie zatwierdził ratyfikowanych już układów. W kilka lat później wspomniał