i rosyjskimi, wśród nich przemykały nieliczne, ale za to doborowe polskie dzieła, niekiedy jeszcze z końca XVIII wieku, oprawione w półskórek, ze złoconymi tytułami. Te książki, później, gdy po śmierci Babuni ciocia likwidowała dom, przenosząc się do Stanów, sprzedawałem na jej prośbę w warszawskich antykwariatach. Ponieważ właśnie wówczas zostałem bez jakichkolwiek środków utrzymania i przymierałem głodem - oddawałem jej tylko część pieniędzy, a resztę kradłem na jedzenie. Domyślała się wszystkiego, ale ani słowem nigdy się nie zdradziła. Ale to było wiele lat później.<br>Wtedy, w 1968, żyła jeszcze Babunia. Przyjechałem wprost z Warszawy kolejką podmiejską, chcąc jak najbardziej opóźnić całą rozmowę. Dostałem