pałacowe podwórze. Dzisiaj nic mi nie przeszkadzało zachwycać się nim, ani lęk, tak jak wczoraj, kiedy szedłem do monsignora Rigaud, ani rozpierająca mnie radość, kiedy od niego powracałem. Potęga i harmonia podwórca, renesansowego arcydzieła, przemówiły do mnie teraz pełnym głosem. Przechyliłem się jeszcze bardziej. Podwórze zatłoczone było samochodami. Mniejszymi i jasnymi, szarymi, i większymi, czarnymi. Te pierwsze służyły świeckim osobom, te drugie duchownym, najpewniej różnym dygnitarzom <page nr=82> kurii i ważnym prałatom. Właśnie z takiego dużego, długiego, czarnego wozu wysiadł monsignore, którego od razu. poznałem, monsignore Rigaud. Oderwałem się od balustrady, ponieważ odwrócony byłem plecami do schodów prowadzących do biur Roty. Ale monsignore