obcowania ze światem zewnętrznym. W ten sposób Ťsubstancjalizujeť się, nawet Ťreifikujeť. W drugim wypadku zachowuje się jak istota przyjmująca pokarm. Nie ona ginie w świecie, ale świat ginie w niej. Ona zaś z wielką troską strzeże swego oddalenia i swej odrębności od świata, gdzie rośnie jej chleb. I tak właśnie jawi się nam Ja aksjologiczne: ono trwa Ťw czymśť i ta forma trwania zbliża je do wiedzy o sobie, wiedzy, która buduje się przecież przede wszystkim w obcowaniu ze światem zewnętrznym. Oddalenie i bliskość w tym samym terazť są mu równie właściwe. Raz jeszcze uderza aksjologiczna treść owego Ja. Bo bliskość i