wieżę. Jeszcze nie wiedzieliśmy, że będzie nam zaglądać do okna przez całą noc.<br>Bo noc szła już do nas w gęstniejącym szumie liści, poruszanych przez ciepły wiatr z południa, w zapalanych światłach domów, w cichnącym gwarze ulicy, w piosenkach, śpiewanych przez spotykających się przed fontanną młodych ludzi, w synkopowanych rytmach jazzowego trio. Przenieśliśmy się do środka lokalu i zamówiliśmy kolację.<br>Weronika opowiadała zabawne historie ze swoich studiów w Rzymie, gdzie uczyła się historii sztuki, ja wspominałem swoich starych profesorów z Uniwersytetu, którzy usiłowali i mnie podobnych rzeczy nauczyć - Rudolfa Ranoszka i Kazimierza Michałowskiego. Rozmowa jednak co i raz utykała, patrzyliśmy na