którym tkwi bezczasowa obecność obiektywnych praw.<br>Problem zaczyna się wówczas, gdy w imię realizmu quasi-obiektywną narrację auktorialną zastępują zsubiektywizowane perspektywy narracyjne: personalna bądź pierwszoosobowa. Odkąd narratorem przestaje być, jak w wielkich powieściach realistycznych, Człowiek w ogóle, a staje się ten oto człowiek, człowiek konkretny, trudno mówić o jedności świata jednakowo postrzeganego przez wszystkich ludzi. Jego miejsce zajmują subiektywne i równouprawnione punkty widzenia - perspektywy narracyjne. Jedność świata okazała się mitem. Tak samo jak mitem okazała się jedność czasu. Wkraczamy w dziedzinę imperfektu.<br>Bardzo dawno temu gwarantem miarowych ruchów wahadła - upływu czasu - była Boża wszechmoc. Później nieustanna Boża ingerencja. Jeszcze później - wstydliwa