czyli Winkelman polski. Dzieło to w zamierzeniu miało być ambitną próbą napisania nowej, samodzielnej historii sztuki. Tak zapowiedział w roku 1803, referując na posiedzeniu Towarzystwa Przyjaciół Nauk dysertację o historii sztuki Johanna Winckelmanna. Potem zmienił zamiar i za podstawę swojego opracowania przyjął francuską wersję Winckelmanna z 1781 roku. Opatrzył ją jednakże obszernym wstępem krytycznym i rozszerzył zakres geograficzny i chronologiczny dzieła, dodając cztery nowe rozdziały o sztuce Chaldejczyków, Persów, Indów i Chińczyków. Wprowadził też na karty książki nowy wątek, oparty w dużej mierze na własnych badaniach, o starożytnej ceramice. W wielu punktach z Winckelmannem się nie zgadzał. Zarzucał mu, iż nazbyt