że wielu mistrzów zen głosiło teorię <br>praktyki zen zgodnie z 'logiką paradoksu'. Krytykowali oni wszelkie formy <br>praktyki prowadzące do transformacji 'jaźni jednostkowej', takie jak oczyszczanie jaźni czy jej wyciszanie, ze względu na pojęcie 'pustki jednostkowej natury' -nie ma sensu zmieniać czegoś, co nie ma stałych cech. Wyraźnie odróżniali też 'pustkę jednostronną' (antytezę bytu) od 'prawdziwej pustki' (negacji zarówno afirmacji, jak i negacji). Taka 'prawdziwa pustka' nie może zostać uprzedmiotowiona, nie może być więc traktowana jako przedmiot poznania. <br>'Oświecenie' nie może zostać osiągnięte jako rezultat określonych technik, gdyż <br>wtedy staje się przedmiotem zabiegów podmiotu - nie zostaje przekroczony <br>dualizm podmiotu i przedmiotu poznania