się oczywiście formy podstawowe, najbardziej charakterystyczne i jednorodne. Nie oznacza to jednak, że szable te nie miały specyficznych cech i pewnych różnic.<br>Jeśli chodzi o rękojeści szabel węgiersko-polskich, to również istotnym elementem w zakresie funkcjonalności, ale charakterystycznym dla trzech pierwszych typów, jest łańcuszek, który czasami łączył głowicę przednim ramieniem jelca. Łańcuszek ów pełnił funkcję kabłąka, ale i temblaka, dzięki któremu można było zawiesić szablę na nadgarstku ręki, nie chowając broni do pochwy (tj. mając ją dosłownie pod ręką); był też zarazem dodatkowym elementem dekoracyjnym.<br>Łańcuszki łączono z rękojeścią na dwa sposoby. Pierwszy polegał na mocowaniu jego końców do malutkich pierścieni