kilkanaście sekund. Na peronie pojawił się dyżurny ruchu. Nie wiedziałem, który pociąg ruszy pierwszy. Dyżurny ruchu ustawił się twarzą do lokomotywy łódzkiej i podniósł tarczę. Los zdecydował: wyskoczyłem na peron i dopadłem drzwi mego dawnego wagonu. Ruszając z Koluszek w stronę Łodzi uświadomiłem sobie z goryczą, że nie stać mnie jeszcze na spojrzenie prawdzie w oczy. Strach okazał się silniejszy niż miłość. Dopóki nie odwrócę proporcji, dopóki miłość nie przezwycięży strachu, nie będę zasługiwał na miano człowieka.<br>Wysiadłem na dworcu Łódź Fabryczna i szybko znalazłem właściwą ulicę, choć w Łodzi byłem po raz pierwszy. Z daleka już dojrzałem na bramie czynszówki