niżej pkt 5).<br>Z niebezpieczeństwa formalizmu i pedanterii zdawali sobie sprawę najwybitniejsi humaniści włoscy. Pietro Bembo (1470-1547), kardynał, historyk i poeta, sam świetny znawca i odnowiciel prozy cyceroniańskiej, był zarazem poetą włoskim, tworzącym w dialekcie toskańskim, a więc w tym samym, który dzięki Dantemu i Petrarce stał się ogólnowłoskim językiem literackim. Bembo odwoływał się jednak nie do potocznego zwyczaju językowego współczesnej mu Toskanii, lecz właśnie do autorytetu Petrarki. Sens poczynań Bemba i wielu jego następców - petrarkistów polega na tym, że - jak wszyscy humaniści - przyjmując regułę klasycyzmu i naśladowania mistrzów, za klasyczną już uważali literaturę w języku ojczystym - włoską literaturę okresu &lt;foreign lang="lat"&gt;trecenta