wiązania &lt;gap&gt;. Cząsteczka O2 ma konfigurację elektronową &lt;gap&gt;, co daje jedno wiązanie &lt;gap&gt; (dwa elektrony na orbitalu 3) i jedno wiązanie &lt;gap&gt; (dwa elektrony na orbitalu &lt;gap&gt;. Zwróćmy uwagę, że ostatni orbital, &lt;gap&gt;, mógłby pomieścić aż cztery elektrony, jest tu więc wypełniony tylko w połowie. A ponieważ jest to orbital antywiążący, usunięcie jednego elektronu, to znaczy jonizacja cząsteczki, powinno wzmocnić jej wiązanie. Istotnie, doświadczenia pokazują, że jon &lt;gap&gt; jest bardziej trwały niż obojętna cząsteczka &lt;gap&gt;. Wreszcie w hipotetycznej cząsteczce &lt;gap&gt;, mamy wyłącznie pary całkowicie zapełnionych orbitali i efekty antywiążące znoszą z nadwyżką efekty wiążące - dwa atomy neonu odpychają się wzajemnie. <br>Warto zauważyć, że dla jąder o coraz większym ładunku orbitale