późniejszy niż Pactus pro tenore pacis i o dobre pół wieku późniejszy niż Lex Alamannorum. Ze względu na kontekst ustrojowy sąsiedzka wspólnota wiecu, sądu i miru występująca w Kapitularzu z 797 r. pod nazwą pagus wydaje się jednak starszą siostrą frankijskiej i alemańskiej centeny. Wobec niepowodzenia pierwszych prób narzucenia Sasom jurysdykcji komesowskiej, Capitulare Saxonicum uznaje i ukazuje lokalne wspólnoty w takiej roli, jaką pełniły one w ramach ustroju plemiennego, przed progiem państwowości. Frankijski Pactus pro tenore pacis pozwala uchwycić moment, gdy państwo podejmowało już pierwszy krok w kierunku przekształcenia tradycyjnych funkcji wspólnot lokalnych: z tego, co było odwieczną praktyką sąsiedzkiego współdziałania