radośniej śpiewałem wielkopostną pieśń, pełną ran po gwoździach, po cierniach i po włóczni.<br> Podobnie radosne jak ten wielkopostny śpiew było całe lato.<br> Nigdy dawniej nie szedłem do sianokosów i do żniw z większą przyjemnością.<br> Niemal drżałem z niecierpliwóści, wchodząc z kosą w trawę podbitą rosą i w przeschnięte w porannej jutrzni zboże, czekając, kiedy w moje mięśnie osypie się szary piasek zmęczenia.<br> Do roboty lubiłem wychodzić w koszuli lub w podkoszulku, spoglądając ukradkiem, jak chodzą na ciasnej uwięzi moje przydymione słońcem mięśnie, jak po twardym brzuchu spływa złocąca się we włoskach strużka potu.<br> A gdy przychodziłem nad wodę, wybierałem najwyższy brzeg