sztuki pisać. Chodź, niech cię uściskam.<br> EDGAR<br>Potem, nie mam teraz czasu. Do widzenia z ojcem.<br> Strzela sobie w prawą skroń i wali się na ziemię. Ojciec stoi chwilę z wybałuszonymi oczami<br> OJCIEC<br> z afektacją<br>"O, jakiż artysta ginie!" i to nie wiedząc nic o sobie. Nie tak jak tamten kabotyn.<br> krzyczy<br>Janie! Janie!<br> Wbiega Jan<br>Panicz się zabił. Zawołaj albinosów, niech go wyniosą.<br> JAN<br>Tak i myślałem, że tak będzie.<br> pochyla się nad trupem<br>Doskonale strzelił. Mała dziureczka jak od gwoździa.<br> Hałas na ulicy dochodzi do maksimum<br>&lt;page nr=157&gt;<br>Morowo, jucha, strzelał. Ale pietra dziś miałem dobrego.<br> OJCIEC<br>Janie, otwórz, ktoś się