tradycji historycznej, antycypującej poniekąd przyszłość, formułującej koncepcje, które były wyrazem dążeń po dziś dzień niezrealizowanych lub w ogóle nienadających się - jako utopijne - do realizacji. Frycz Modrzewski w początkach lat pięćdziesiątych ubiegłego stulecia awansował niewątpliwie do rzędu świadków prawdy klasowej, a więc tych myślicieli, którzy w epoce ustroju antagonistycznego (feudalnego, następnie kapitalistycznego) głosili postulaty sprawiedliwości społecznej, zapowiadając niejako w ten sposób nadejście nowego, lepszego ustroju, kiedy to w stosunkach międzyludzkich zostanie położony kres uciskowi i nierówności stanów.<br><br>Prezentowano więc Frycza jako myśliciela w pełni samodzielnego, gdy tymczasem - śladem innych humanistów - Modrzewski daleki był od szukania oryginalności za wszelką cenę. Sięgał wszędzie tam