jest przystać na bardziej budujące, imponujące wersje wydarzeń. Że bojownik wytrzymał w gestapo cały miesiąc, a nie tydzień, jeśli komuś tydzień wydał się za mało rekordowy. Ze nad walczącym gettem powiewały flagi biało-niebieska i biało-czerwona, chociaż on o nich nic wtedy nie wiedział, a musiałby wiedzieć. Widocznie powiewały, kapituluje, skoro je ktoś widział. I znowu refren: jakie to ma teraz znaczenie. <br>Niespodziewanie animuje bohatera porównanie obu warszawskich powstań. Brał w nich udział i temu drugiemu zazdrości opasek, karabinów, walki w słońcu. Autorce też ta sprawa wydaje się ważna. Toteż podkreśla ją przez opowieść o Krystynie Krahelskiej, muzie powstania, która