81) Jesteśmy tu rzeczywiście blisko "wstydem tryskających" źródeł twórczego działania.<br>Jest ono najpierw tęsknotą do drugiego i poddaniem się niższości, poddaniem, które upija i zarazem hańbi. Całkiem tak, jak uczucie, które ogarnia Henryka na widok Władzia i Mani, złączonych "trójkątną" aluzją Pijaka:<br>&lt;q&gt;HENRYK<br> (...) Ach, ten pijak mnie upił. Ach, ten kapłan naprawdę jest kapłanem.<br>On palcem swoim... palcem swoim... zrobił z was bóstwo... przed którym ja muszę klęczeć i ofiary składać, jak we śnie&lt;/&gt; (Dr 194).<br>Przypomnę jeszcze następne zdania wielkiego monologu, w którym - nieco może nieopatrznie - upatrywano Gombrowiczowskie credo. Na pewno wyraża on trafnie najgłębsze marzenia pisarza... ale Gombrowicz nigdy