i śmieję się. Zaśmiewam się całym sobą. Aż czuję na brzuchu napinający się pas bezpieczeństwa. Biegnie, skacząc po górach. <br>Trąbię na niego. Nie reaguje, przyspiesza, myśli pewnie, że ktoś chce go ochrzanić tym trąbieniem... Naciskam na klawisz otwierający szybę i krzyczę: <br>- Jasiek! Jasiek! <br>Staje oszołomiony biegiem, rozgląda się nieprzytomny, zielony kaptur polarowej bluzy ogranicza mu pole widzenia, ale dostrzega mnie wreszcie, podbiega. Zasapany, szczęśliwy. Szczęściem młodego bożka. Albo zająca.<br>- Dokąd tak gnasz?<br>- Do kolegi, dać mu lekcje, zaraz będę miał autobus.<br>- Wskakuj, to cię podrzucę.<br>Wsiada. <br>- Cześć, Jaśko! - raduję się strasznie, że go spotkałem. W kapturze wygląda jak młodziutki mnich. Kto