wizerunkiem, który był tak zmienny, za każdym razem inny i ponad wszystko intrygujący. Ilekroć jechał do Lechic, odczuwał napięcie. Wiedział, że ją zobaczy, chociażby z daleka. A kiedy jej właśnie w Lechicach nie było, czuł się głęboko rozczarowany, oczywiście nie przyznając się do tego przed sobą. Usiłował trzymać się w karbach. W końcu to była żona jego przełożonego i przyjaciela. Nie wolno mu było o niej myśleć w sposób prywatny. Ale niestety myślał o niej tak bardzo często. Powtarzał mu się też sen. Karolina stoi nad rwącą rzeką i wrzuca do niej patyki, które woda zaraz unosi, topi w wirach. Radca